کیتلین موریس، یکی از پژوهشگران آکادمی طراحی مورنینگ‌ساید MIT، معمار، هنرمند و مدرس با پیش‌زمینه‌ای در روان‌شناسی است که با استفاده از ابزارهای یادگیری آنلاین، به صورت خودآموز مهارت‌هایی مانند برنامه‌نویسی را فراگرفته است. او با نگاهی دقیق به محیط و روابط انسانی، تلاش می‌کند تا در تلاقی فناوری، آموزش و ارتباط انسانی، تجربه یادگیری دیجیتال را ارتقا دهد.
موریس در منطقه‌ای روستایی در ایالت نیویورک بزرگ شد، در خانواده‌ای اهل ساخت‌وساز. در کودکی دوخت و دوز، آشپزی و کار با چوب را یاد گرفت. یکی از خاطرات اولیه‌اش ساخت یک اره‌ی چوبی کوچک با کمک پدرش بوده است. اما آنچه مسیر زندگی علمی‌اش را تغییر داد، استفاده از جوامع آموزشی آنلاین و مبتنی بر پروژه بود؛ جایی که به جای تئوری‌های صرف، می‌توانست با مشاهده پروژه‌های واقعی و کدهای پشت آن‌ها، مهارت‌های مدرن را یاد بگیرد.
او می‌گوید: «برای من، این یه لحظه‌ی بیدارباش بود؛ راهی برای بیان خلاقیت که به کلاس سنتی علوم کامپیوتر محدود نمی‌شد.»
امروزه، مشارکت فعال او در یادگیری اجتماعی از ابعاد متنوعی برخوردار است: از همکاری در برگزاری “جشنواره یادگیری” MIT گرفته تا رهبری گردهمایی‌های برنامه‌نویسی خلاق و فعالیت در جوامع توسعه نرم‌افزار متن‌باز. به اعتقاد موریس، تعاملات اجتماعی نقش مهمی در برانگیختن کنجکاوی و انگیزه یادگیری دارند.
او می‌گوید: «سال‌ها کار با جوامع یادگیری، چه حضوری و چه آنلاین، به من نشون داده که تعامل اجتماعی چقدر می‌تونه محرک یادگیری مؤثر باشه. پژوهش من بر شناسایی دقیق این عوامل کلیدی تمرکز داره تا بتونیم محیط‌های دیجیتال بهتری طراحی کنیم.»
در دنیای هنر، موریس با گروه‌هایی مانند Hypersonic در نیویورک همکاری داشته و در خلق حدود ۱۰ اثر هنری بزرگ با استفاده از نور، صدا، حرکت و تصویر مشارکت کرده است. آثار او معمولاً تجربه‌ای طبیعی و در عین حال دیجیتالی برای بازدیدکنندگان خلق می‌کنند، مثل شبیه‌سازی حرکت پرندگان یا جریان آب.
پیشینه تحصیلی او شامل کارشناسی روان‌شناسی و علوم معماری از مؤسسه پلی‌تکنیک رنسیلر و همچنین کارشناسی ارشد طراحی و فناوری از مدرسه پارسونز است. طی این مسیر، او به تدریس طراحی، کدنویسی و فناوری در سطوح مختلف تحصیلی نیز مشغول بوده است.
موریس باور دارد که بسیاری از دانش‌آموزان در سیستم‌های سنتی احساس طردشدگی دارند. او می‌گوید: «وقتی به دانش‌آموزان اجازه می‌دیم پروژه‌هایی واقعی و ملموس انجام بدن، متوجه می‌شن که می‌تونن یاد بگیرن. اون لحظه جادویی یادگیری دقیقاً همون‌جاست.»
پژوهش دکتری او در گروه Fluid Interfaces آزمایشگاه رسانه MIT حول موضوع شکاف‌های احساسی و فردی در تجربه یادگیری، به‌ویژه در محیط‌های دیجیتال و مبتنی بر هوش مصنوعی تمرکز دارد. او در حال توسعه چارچوبی است که تجزیه‌وتحلیل رفتاری مبتنی بر هوش مصنوعی را با ارزیابی انسانی ترکیب می‌کند تا الگوهای تعامل اجتماعی و ارتباط آن‌ها با کنجکاوی و انگیزه ذاتی یادگیری را شناسایی کند.
وی می‌گوید: «در حال طراحی ابزارهایی هستم که هم رفتارهای قابل مشاهده مثل تعاملات، زبان بدن و اقدامات فیزیکی را ثبت می‌کنند و هم از طریق مصاحبه‌ها و بازتاب‌ها، تجربه ذهنی یادگیرنده را بررسی می‌کنند. این ترکیب کمک می‌کنه بفهمیم فرد چطور یاد می‌گیره و چطور نسبت به آن احساس داره.»
هدف نهایی او توسعه پلتفرمی تجربی برای پشتیبانی از یادگیری اجتماعی در دنیای دیجیتال است. این تلاش می‌تواند فاصله بین کارایی سیستم‌های دیجیتال و مزایای تعاملات اجتماعی آموزش حضوری را کاهش دهد.
چشم‌انداز و اهداف موریس کاملاً با ماموریت MAD هم‌راستا است: فرار از مدل‌های سنتی آموزش برای توسعه خلاقیت، تفکر انتقادی و یادگیری مبتنی بر عمل و همکاری. او امیدوار است پس از پایان دکتری در سال ۲۰۲۶، به سازمان‌های محلی برای انطباق با تغییرات سریع آموزش و فناوری، به‌خصوص تفکیک فضای فیزیکی و دیجیتال، کمک کند.
